و فدیناه بذبح عظیم تقدیم به سید الشهدای عالم

مقالــه 

و فدیناه بذبح عظیم 

ذات مقدسش از روز ازل کسی را می خواست که تمام عیار آن کاسه از شراب طهور را سرکش بکشد…

همگان جمع بودند از اولین انسان تا اخرین انسان و از میان آن، انبیاء و اولیا و اوصیا و شهدا و صدیقین و سابقین.

قدحی ملئت من نور ذات یزدان پر گشت از شراب طهور عشق.

هرکس در این بارگه جاریه قدسیه از نور جلالش بقدری از ان کاسه را سر کشید اما یکی از میان تمام شراب عشق را تمام قد سرکشید و هرکس را که از این قدح سر بکشدتا انتها، باید تمام هستی خویش را فدا کند.

ابراهیم وقتی به فرمان خداوند برای قربانی کردن اسماعیل براه افتاد تمام وجودش می لرزید انگاه که ابراهیم کارد را از قفا بر گردن اسماعیل گذاشت پاهایش سست گشت و زانوانش لرزید

انگاه چو ابراهیم خواست به وعده خویش تن در نهد،کارد تسلیم گشت و ابراهیم درمانده ماند .

ناگهان صدایی از غیب درگوش ابراهیم پیچید که    یا ابراهیم… و فدیناه بذبح عظیم…

“از نورجلالیه قدسیه انرا که تمام قد سر کشیده بود تمام هستی خویش را فدا خواهد کرد .”

ذات اقدسش کسی را می خواست که تمام هستی خویش را فدا کند ، جانش فرزندش، داروندارش …زندگی اش را،

وحسین تمام هستی خویش را فداکرد وهر کس را که در محفل عشاق تمام هستی اش را فدای معشوق کند معشوق نیز به همان سان باید وفا کند …

و خدا حسین را مرکز تمام دلهای عالم ساخت و از انروز تا کنون قرنهای متوالی می گذرد که بشریت در سوگ حسین می گرید و بر سرمی زند.

و خوش آنروزی که تمام انسانیت در عزای حسین ماتم بگیرند.

وسلام برتو یا اباعبدالله وبر آن روانهایی که بر آستانت فرود امدند…

السلام علیک یا باعبدالله وعلی الارواح التی حلت بفنائک

 

سجاد هاشم پور